مدیریت دانش برای مدت های زیادی در کانون وظایف دولت ها و جزو جدانشدنی راهبردها، برنامه ریزی مشاوره و اجرا بوده است. دولت ها اکنون به اهمیت مدیریت دانش در سیاستگذاری و خدمات رسانی به مردم واقف شده و در برخی از بخش های دولتی مدیریت دانش در دستور کار دولت قرار گرفته است.
مفهوم مدیریت دانش چیز تازه ای نیست(هانسن،1999)

سازمان ها معمولا به شکل های مختلفی برای تصمیم گیری و تولید کالا و خدمات، مدیریت دانش را تجربه کرده اند، اما این تجربه ها نظام مند اصولی نبوده است. اصولا آنچه درباره مدیریت دانش، جدید است وجود آگاهی نسبت به فرایند مدیریت دانش است. سازمان هایی که بدون آگاهی و دانایی به اجرای مدیریت دانش می پردازند به تمامی منافع حاصل از آن دست نخواهند یافت. مدیریت سنجیده دانش به

 روش های نظام مند و کل نگرانه، می تواند آگاهی افراد و سازمان ها را در مورد فواید مدیریت دانش افزایش دهد(سروری،1384).

برای درک مفهوم مدیریت دانش، در ابتدا باید تفاوت های موجود بین داده، اطلا عات و دانش شناسایی شود، واژه دانش یکی از جنبه های بسیار گمراه کننده مدیریت دانش است. واژه های اطلاعات و داده اغلب به جای واژه دانش به کار رفته، اما واقعیت این است که آنها معانی متفاوتی دارند و درک تفاوت های آنها برای اجرای موفقیت آمیز مدیریت دانش اساسی است.

در حالت کلی، داده ها حقایق خام هستند. برای اینکه داده ها ارزشمند شود باید پردازش گردد (در یک زمینه و بستر دلخواه قرار گیرد) تا به اطلا عات تبدیل گردد که بر اساس آن بتوان تصمیم گیری کرد. دانش به عنوان اطلاعات معنادار تلقی می شود. ارتباط بین داده، اطلاعات و دانش از نوع بازگشتی،(رابطه ای که بین داده ، اطلا عات و دانش وجود دارد به گونه ای است که هر سه موجودیت تا بی نهایت قابل تبدیل به یکدیگر هستند)است و به میزان «سازمان» و «تفسیر» بستگی دارد. داده و اطلا عات از طریق «سازمان» آنها و اطلا عات و دانش از طریق «تفسیر» آنها از یکدیگر متمایز می شوند .بنابراین دانش نه داده است و نه اطلا عات. دانش برداشتی است که از طریق تجربه، استدلا ل، شهود و یادگیری به دست می آید و افراد زمانی می توانند دانش خود را گسترش دهند که با دیگران دانش خود را به اشتراک بگذارند و در نتیجه ترکیب دانش افراد با یکدیگر دانش جدید خلق می گردد. (کوهن،2001)