همه ما در زندگی فردی و اجتماعی خود مان با مسایل و مشكلات متعددی مواجه می شویم . در واقع زندگی چیزی جز روند پیاپی مو اجه شدن با مسایل و مشكلات و تلاش برای حل و فصل آنها نیست .

بنابراین وجود مشكل در زندگی طبیعی است و هر كسی در زندگی خود با مشكلاتی روبرو می شود،روشن است كه مسائل اجتماعی و بین فردی در بستر روابط و كنش های متقابل افراد بروز نموده و تحلیل دقیق این روابط نشان می دهد كه تصادم خواستها وتعارض اهداف و نیازها از جمله منابع بالقوه شكل گیری مسائل اجتماعی و بین فردی هستند.مهارتهای حل مساله اجتماعی در زندگی آدمی از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و سازگاری باچالش های زندگی اجتماعی، ضرورتی حیاتی به شمار می آید، چرا كه تقاضاهای متنوع بین فردی و رفع نیازهای فردی و جمعی، ایجاب می كند كه فرد در درون شبكه های اجتماعی وارد شود و به تبادل اطلاعات و ملزومات زندگی اجتماعی و فردی بپردازد.برخورداری از توانایی لازم برای حل موفقیت آمیز مسایل موجب می شود تا اعتماد به نفس مان بیشترشده و احساس ارزشمندی بیشتری پیدا كنیم. ولی اگر فاقد مهارتهای لازم برای حل مشكل باشیم یا ازروش های نامناسب و معیوب برای حل مسایل خود استفاده نما ییم، در سازگاری با محیط اطرا فمان دچارمشكل شده و بهداشت روانی مان تهدید خواهد شد . كسب مهارت حل مساله ما را قادر می سازد تا به طورسازنده با مشكلات زندگی برخورد كنیم.حل مساله اجتماعی فرآیندی شناختی – عاطفی است که با استفاده از آن افراد می توانند شیوه های مواجهه با مشكلات روزمره را مشخص، كشف و یا ابداع كنند (دزوریلا[1]  و گلدفرید[2]
، 1971)افزون براین، این توانمندی به فرآیندهای دیگری همچون حل مساله شناختی بین فردی (اسپیواك[3] ، پلات[4] وشار[5]،1976)و حل مساله شخصی نیز اشاره می كند(هپنر[6]  و پترسون[7]،2002).