اشتغال یكی از اساسی ترین فعالیت های زندگی انسان به شمار می رود و هر كس به خاطر امرار معاش و تداوم زندگی باید ساعاتی از اوقاتش را كار كند.اشتغال واقعه ای است از زندگی انسان كه برای همۀ انسان ها در برهه ای از زمان اتفاق می افتد و هیچ كس را گریزی از آن نیست.همچنین بقا و رشد جامعه به اشتغال آن وابسته است.اشتغال صحیح و گزینش افراد مناسب برای انجام مشاغل از مهمترین عوامل مؤثر در رشد اقتصادی و اجتماعی جامعه و تأمین كننده سلامت افراد و نیل به خودكفایی و بی نیازی از دیگران می باشد.همچنین جوامعی كه انسان های فعال و كارآمد دارند بر زندگی خود حاكمند و به انواع گوناگون در تعیین شیوۀ زندگی جوامع دیگر تأثیر می

 گذارد.رضایت شغلی تعیین كنندۀ مهمی در رضایت از زندگی است و تمام رفتارها و روابط انسان ها بطور مستقیم و غیر مستقیم از چگونگی اشتغال آنها متأثر می باشد.مفاسد اجتماعی به دلایل متعدد ریشه مهمی در بیكاری دارند و از طریق اشتغال می توان نابسامانی ها را برطرف كرد.(شفیع آبادی 1371)

پرواضح است افرادی می توانند از شغل خویش راضی باشند كه تمامی عوامل مؤثر در رضایت شغلی را به نوعی داشته باشند و تمامی عوامل منفی را كه به نوعی رضایت شغلی را تحت تأثیر قرار می دهند تقلیل دهند.همچنین خداوند در قرآن كریم می فرمایند : «هر كسی امید لقای پروردگارش را دارد باید عمل صالح انجام دهد»

گاهی موقعیت های سخت و ناگوار شغلی و عدم تغییر شغل در افراد باعث می شود فرد دچار رنجش روز افزون مشاغل و درونی شدن و نارضایتی فرد گردد.همان طور كه می دانیم زمان و استفاده بهینه از زمان هم باعث رضایت شغلی در فرد خواهد شد.(شفیع آبادی 1371)