توسعه پایدار بدون حفظ و نگهداری صحیح محیط زیست میسر نخواهد بود و به همین دلیل، به کار گیری فناوری های سبز یکی از الزامات آتی صنعت خواهد بود. چرخ صنعت بدون انرژی نخواهد گردید و آنچه بیش از پیش به نگرانی های بین المللی در زمینه انرژی دامن زده است، محدود بودن منابع سوخت های فسیلی است.
تولید برق با استفاده از انرژی های تجدید پذیر می تواند به عنوان خط مقدم جبهه ی مبارزه با تخریب محیط زیست تلقی شود. از طرفی دیگر، صنعت حمل و نقل نیز در تصویر سازی آینده ی نه چندان دور خود به دنبال جایگزینی خودروهای متعارف با خودروهای الکتریکی است. مطابق آنچه پیش بینی شده است، تعداد خودروهای الکتریکی که قابلیت شارژ شدن از پریز های معمولی را دارند تا سال 2017 به 2/5 میلیون خودرو خواهد رسید. ورود گسترده خودروهای الکتریکی به بازار، پیوند نامسبوقی میان دو صنعت برق و حمل و نقل پدید خواهد آورد و اکنون این صنعت برق است که باید از هم اکنون آمادگی های لازم برای پذیرش چنین تغییراتی را داشته باشد. تغییراتی که در صورت مدیریت و برنامه ریزی نادرست می تواند به یک چالش برا ی صنعت برق تبدیل شده و در مقابل، در صورت ایجاد یک چارچوب اجرایی صحیح، به عنوان یک فرصت شناخته شود.
مفهومی که در ادبیات علمی امروز از آن به اتصال خودرو به شبکه یا به اختصار V2G تعبیر می شود، جز یک همکاری از نوع برد–برد میان

 حوزه حمل و نقل و حوزه تامین انرژی الکتریکی نیست، که اجرای بهینه ی آن نیازمند جاسازی قطعه ی جدیدی به نام خودروهای الکتریکی در پازل پیچیده ی صنعت برق است.

هم اکنون خودروهای الکتریکی وارد بازار حمل و نقل جاده ای شده اند و زیر ساخت های لازم برای پیاده سازی V2G نیز در آینده ای نزدیک فراهم خواهد آمد. شاید آنچه غیبتش در این میان بیشتر به چشم آید، عدم یک برنامه اجرایی منسجم برای عملی ساختن مفهوم V2G است. علی رغم تلاش های اخیری که در این مورد صورت گرفته است، هنوز نقاط مورد ابهام بسیاری وجود دارند که تردید هایی را در چگونگی اجرای این پروژه فرا روی ذهن مدیران و مهندسان صنعت برق قرار می دهند.
برای پیاده سازی V2G باید نهادهای مختلفی درگیر این امر شوند که در این فصل در قالب هفت مجموعه تحت چارچوب « ساختار نهادی اجرایی V2G » دسته بندی شده اند. در این فصل به معرفی این نهاد ها و نقش هر کدام در اجرای طرح اتصال خودرو به شبکه در ایران پرداخته شده است.
1-2 تعریف و معرفی انواع خودروهای الکتریکی
فناوری خودروهای الکتریکی اولین بار توسط پورشه ابداع گردید اما اولین خودروی هیبرید با قابلیت اتصال به پریز برق را شرکت جنرال موتورز در اواخر دهه 1960 معرفی کرد و بدین ترتیب آغاز PHEV را می توان به آن زمان مربوط دانست. « خودروی الکتریکی » به خودرویی اطلاق می شود که از موتور الکتریکی برای تامین همه یا بخشی از توان مکانیکی لازم برای حرکت خودرو استفاده نماید. سه نوع خودروی الکتریکی را معرفی می کنیم که برای بحث اتصال خودرو به شبکه به کار می آیند :خودروی باتری دار، خودروی پیل سوختی و خودروی هیبریدی.
خودروهای باتری دار انرژی  را به صورت الکتروشیمیایی در باتری ها ذخیره می نمایند. از آنجایی که این خودروها باید برای شارژبه شبکه وصل شوند، هزینه های اضافی برای پیاده سازی V2G در مورد این خودروها ناچیز است. خودروی باتری دار فاقد آلایندگی است و بازدهی بسیار بالایی دارد. اما قیمت تمام شده خودرو بالا بوده و مسافت اندکی را با یک بار شارژ طی می نماید. به دلیل وزن بالای باتری، باید آلیاژهای سبک در ساخت آن استفاده گردد و در ضمن نیاز به نصب سیستم شارژ باتری در منازل یا محل های پارک این خودرو وجود دارد.
خودروهای پیل سوختی انرژی را در قالب هیدروژن ذخیره می نمایند که از طریق ترکیب با اکسیژن جو در یک پیل سوختی، تولید برق می نماید. مشکلاتی مثل ذخیره هیدروژن و تلفات تبدیل انرژی باعث پرهزینه شدن این نوع خودروها گردیده است. برای استفاده در بحث V2G، برق تزریقی به شبکه از پیل سوختی به دست می آید که توسط ادوات الکترونیک قدرت به برق متناوب 50 یا 60 هرتز تبدیل می گردد. آلایندگی این خودرو نیز در حد صفر است و بازدهی 50 تا 60 درصدی و طی مسافت زیاد از سایر مزایای این نوع خودروها محسوب می شود. هر چند قیمت تمام شده این خودرو نیز بالاست و نیاز آن به ایجاد جایگاه های تامین سوخت هیدروژن نیز از جذابیت های استفاده از این خودرو کاسته است.