رئوویروسها از اعضای جنس اورتو رئو ویروس و از خانواده ی رئو ویریده هستند (, 1996).  با توجه به جنس پرنده ی درگیر    می توانند علائم متفاوتی از خود نشان دهند. از لحاظ مشخصات آنتی ژنیک, پاتوتیپ , پاتوژنسیتی , رشد در محیط کشتهای متفاوت , حساسیت به تریپسین و گونه ی میزبان از همدیگر متمایز می‌شوند (, 2008).

رئوویروس ها از بافتهای متفاوت جوجه های مبتلا جدا شده اند که با توجه به عضو درگیر در آنها آرتریت/ تنوسینوویت ویروسی/ سندرم عدم جذب/ مشکلات تنفسی وگوارشی/ کاهش قدرت سیستم ایمنی وسندرم عدم رشد دیده میشود (, 1984).

اغلب موارد رئوویروسها علائم کلینیکی خاصی از خود بروز نمی دهند. بیماری در سنین متفاوت میزبان علائم متفاوتی بروز می دهد و سطح ایمنی جوجه ها , پاتوتیپ ویروس و عضو درگیر از دیگر عوامل تعیین کننده ی شدت بروز علائم هستند.

در طیور گوشتی رئوویروسها قادر به ایجاد خسارات اقتصادی فراوان ناشی از بالا رفتن تلفات , آرتریت/ تنوسینوویت ویروسی می باشند(Saif, 2003). و کاهش راندمان رشد و وزن گیری، عدم تغذیه ی مناسب و بالا رفتن ضریب تبدیل که همگی به نحوی در تعیین

 ارزش اقتصادی نهایی جوجهها نقش تعیین کننده دارند از دیگر خسارات ناشی از  درگیری گله به این ویروس است (, 1989).

گله های مادری که قبل از شروع تولید به این ویروس مبتلا میشوند دچار کاهش تولید ,کاهش جوجه در آوری و مهم تر از همه انتقال این ویروس از مادر به جوجه را می بینیم که همگی دارای بار اقتصادی بر دوش این صنعت می باشد.

اصلی ترین و آسان ترین روش تشخیص رئوویروس کشف آن در جوجه های مبتلا به آرتریت ویروسی است. این بیماری در نزدیک صد در صد گله های جای جای نقاط جهان رویت گردیده است و چه در نژادهای سنگین وزن و چه در نژادهای سبک وزن قادر به بروز علائم می باشد. سایر بیماری های ناشی از رئوویروس ها را میتوان در محیط آزمایشگاه به پرنده منتقل کرد , هرچند که ممکن است علائم ایجاد شده در طیور در این محیط دقیقا مشابه عوارض این ویروس بر روی طیور صنعتی در محیط فارم نباشد (, 2008). به دلیل اهمیت وافر آرتریت ویروسی، آن را جدا از سایر بیماری های ناشی از رئوویروس ها بررسی میکنیم.