در جهانی كه اغلب كشورهای توسعه یافته در پی تربیت كارآفرینان برآمده اند و توسعه كارآفرینی به عنوان ضرورت مطرح می شود، به نظر می آید در عصر دانایی و استفاده از حداكثر قدرت  فكری بشر، تربیت كارآفرین راهی است كه بسیاری از كشورها برای طی كردن مراحل          توسعه یافتگی، ناگزیر به انجام آن هستند. در ایران نیز شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی كشور به گونه ای است كه لزوم توجه به حل مشكلات و تنگناها در حال و آینده را طلب می كند. تركیب جمعیتی جوان كشور، ضرورت ایجاد فرصت های شغلی و نیز روند مستمر كاهش نقش نفت در اقتصاد كشور سه عامل عمده ای است كه موجب می شود سیاستگذاران كلان كشور به منبع قابل اتكایی به جز نفت بیندیشند و بدون شك آن منبع به جز كارآفرینی و مولفه های آن، چیز دیگری نخواهد بود (كردنائیج و همكاران، 1383).

كارآفرینی تنها به معنای راه اندازی یك كسب و كار جدید و كوچك نیست. بلكه به منزله خلق ارزش، ایجاد بازار جدید و ارائه محصول یا خدمات جدید و به مشتریان جدید است. كارآفرینی فرایند ابتكار و نوآوری و ایجاد كسب و كار جدید در شرایط پر مخاطره از طریق شناسایی   فرصت ها و مدیریت تخصیص منابع است. كارآفرین بودن مستلزم دارا بودن توانایی عملكرد در شرایط ابهام و ریسك پذیری است (داوری،1382). ماكس وبر جامعه شناس شهیر آلمانی روحیه كارآفرینی را عامل مهم در تشریح و تبیین چگونگی شكل گیری تمدن نوین صنعتی و سرمایه داری در مغرب زمین می داند (شیرازی، 1385). كارلند و همكارانش اهم ویژگیهای را در مورد كارآفرینان جمع آوری نمودند كه عبارتند از: خلاقیت، نیاز به توفیق، تمایل به مخاطره پذیری، نیاز به استقلال و مركز كنترل درونی.

چیزی كه در این خصوص اهمیت دارد این است كه علی رغم اهمیت روز افزون كارآفرینی و نقش فزاینده آن در اقتصاد جهان، در كشورمان كمتر به این موضوع پرداخته شده است           (كردنائیج و همكاران، 1383).

امروزه آموزش كارآفرینی به یكی از مهم ترین و گسترده ترین فعالیت های دانشگاه ها تبدیل شده است. در ایران نیز كم و بیش این مساله در نهادهای مختلف به خصوص محافل دانشگاهی مطرح می شود، ولی نهادهای آموزشی و سیستم آموزشی در ایران در جهت تربیت كارآفرینی و توسعه آن قدم های رضایت بخشی برنداشته اند و در صورت ادامه روند موجود، به نظر می آید نتوانیم كارآفرینانی را به صورت برنامه ریزی شده و منظم تربیت نماییم. به همین دلایل كه شكل گیری یك نهاد كه در زمینه كارآفرینی نقش موثری ایفا كند، ضرورت پیدا می كند. به نظر می آید انجمن های علمی دانشجویی با توجه به اهداف و كاركردهایی كه دارند، به خصوص این كه در ارتباط با جوانان تحصیلكرده هستند، می توانند نقش مهمی در تربیت و توسعه كارآفرینی و ترویج فرهنگ كارآفرینی داشته باشند (جعفرزاده، 1385).

شارع پور و فاضلی (1380) فهرستی 16 گانه از كاركردهای انجمن های علمی دانشجویی تحت عنوان شایستگی های كانونی ارائه نموده اند كه به سه دسته مهارت مورد نیاز در زندگی شخصی، اجتماعی و شغلی تقسیم می شود.

در این تحقیق شایستگی های كانونی انجمن های علمی – دانشجویی متغییر مستقل و روحیه كارآفرینی متغییر وابسته است. مساله اصلی در جامعه دانشگاهی پایین بودن روحیه كارآفرینی است. با توجه به نقش كارآفرین و تاثیر انجمن های علمی و “شایستگی های كانونی آنها ” در رشد كارآفرین و پرورش روحیه كارآفرینی، این تحقیق با بررسی شایستگی های كانونی انجمن های علمی – دانشجویی (مهارت مورد نیاز در زندگی شخصی و اجتماعی و شغلی)، دانشجویان عضو انجمنهای علمی – دانشجویی و ارتباط آن با روحیه كارآفرینی آنها، سعی در شناخت تاثیر این عامل (شایستگی های كانونی)، بر روحیه كارآفرینی داشته است.

(ممکن است هنگام انتقال از فایل اصلی به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل است)