از آن جایی که فرایند ارزآوری اقتصاد ایران بیشتر به نفت و فرآورده های نفتی متکی است و تعیین قیمت آن ها در بازارهای بین المللی که همواره دستخوش نوسانات و تغییرات ناگهانی هستند، می باشد و همچنین صدور مواد معدنی ونفتی آن هم به صورت مواد اولیه و بیشتر خام، با توجه به ویژگی های این محصولات وتجدید نا پذیر بودن این منابع واتکا بیش از حد به این منابع جهت ارزآوری برای واردات کشور موضوعی نگران کننده است لذا باید به دنبال صادرات محصولات دیگر بود.زیرا تجربه ی بسیاری از کشورهای جهان که با نداشتن منابع نفتی توانسته اندجزء کشورهای توسعه یافته قلمداد شده و محصولات تولیدی این کشورها در بازارهای جهانی دارای ارزشی چندین برابر فروش نفت ومشتقات آن می باشد، دیده می شود بنابراین ضرورت بررسی عوامل تاثیر گذار بر صادرات غیر نفتی را بیش از پیش مشخص می کند(دانش نیا،1389).

لزوم گریز از صادرات تک محصولی و رهایی از مشکلات ناشی از آن ایجاد تنوع در محصولات صادراتی، تامین ارز جهت سرمایه گذاری و افزایش سهم در تجارت جهانی و بازارهای بین المللی، اهمیت صادرات غیر نفتی را به وضوح نشان می دهد.صادرات غیر نفتی در فعالیت های اقتصادی اهمیت ویژه ای داشته واثر آن بر اقتصاد و رشد نسبی انکار ناپذیر بوده است.اما از آنجایی که به طور جدی ومناسب مورد توجه قرار نگرفته و به شکل بهینه ای تحت برنامه ریزی مدون قرار نگرفته، نتیجه مطلوبی در رهیافت توسعه اقتصادی کشور بدست نداده است(محسنی،1389).

بسیاری از شرکت ها به خاطر فقدان تجربه، منابع محدود، یا سایر موانع نمی توانند یا نمی خواهند صادرات را به طور وسیع دنبال کنند.برنامه های توسعه صادرات توسط دولت، تشکل های تجاری و دیگر سازمان ها ارایه می شوند تا به شرکت ها برای غلبه بر این محدودیت ها کمک نموده و نقش کلیدی در تشویق فعالیت های تجاری بین الملل ایفا کنند(ویلر،1990).

در این تحقیق بدنبال بررسی عوامل موثر بر گرایش به صادرات شرکتهای تولید کننده در شهرکهای صنعتی استان گیلان می باشیم.

[1] Wheeler