خلیج فارس به عنوان یك محیط دریایی نیمه بسته است که به علت بهره برداری گسترده از ذخائر عظیم نفتی در فلات قاره و نقل و انتقالات فراوان مواد نفتی و نفتكش ها میزان بار آلودگی موجود در هر كیلومتر مربع از سطح این دریا بیش از مقدار متوسط جهانی برآورده شده است. طبق آمار حدود نیمی از نفت خام و فرآورده های نفتی كه توسط كشتی ها صادر میگردد از این خلیج می گذرد و آلودگی حاصل از حمل و نقل مواد نفتی در خلیج فارس حدود 86% كل آلودگی نفتی آن تخمین زده شده است كه در مقام مقایسه حدود 2 برابر سهم آلودگی در اثر حمل و نقل دریائی در سطح جهانی می باشد. (Al- Saleh & Shinwari, 2002; Dugo et al., 2006; Agah et al., 2009;

 Ganjavi et al., 2010 ).

شرایط خاص فیزیوگرافیک و بوم شناختی خلیج فارس، استخراج و صدور نفت از این منطقه به دیگر مناطق جهان، تبخیر بالای آب و ورودی کم آب شیرین به محیط، فشار فزاینده ای را متوجه محیط زیست دریایی خلیج فارس نموده است. به این جهت خلیج فارس همواره با دریاهای دیگر نظیر مدیترانه، سرخ، سیاه، بالتیک و چند محیط آبی دیگر به عنوان مناطق ویژه انتخاب شده اند و به تبع آن مقرارت خاصی برای حفاظت محیط زیست این مناطق اعمال گردیده است. در دهه های اخیر به دلیل توسعه کشورهای ساحلی به کمک درآمدهای نفتی اکوسیستم خلیج فارس شاهد تاثیرات مخربی بوده است. بالاترین میزان آلودگی، در نمونه های بستر خلیج فارس در مسیر تردد شناورهای نفتی قرار دارد و روند رو به افزایشی را نشان می دهد. با توجه به ذخایر عظیم نفت و گاز در این منطقه که حدود 40% کل ذخایر جهانی تخمین زده شده است، ادامه روند رو به افزایش برای چندین دهه آینده قابل پیش بینی است، از این رو آلودگی این منطقه ضرورتاً باید تحت پایش و کنترل باشد(آزادبخت و ارمغان، 1388).