1-1-1 هموفیلوس آنفولانزا

هموفیلوس آنفولانزا یک باکتری گرم منفی است که اولین بار توسط Pfeiffer در سال 1982 توصیف شد.( پیفر،1982[2] ) این که هموفیلوس آنفلوآنزا انگل مخصوص انسان می­باشد باعث شد که این تصور بوجود بیاید که این باکتری عامل اصلی آنفلوانزا می­باشد. در هر حال از کالبدشناسی افرادی که مبتلا به حمله ناگهانی (به صورت تک­گیر) در طی پاندمی آنفلوآنزا در سال 1918 شده­بودند، هموفیلوس آنفلوآنزا دیده­ نشد.Pittman کشف کرد که سویه­هایی از این باکتری می­توانند در دو گروه کپسول دار (قابل تیپ­بندی) و بدون کپسول (غیر قابل تیپ­بندی) تقسیم بشوند( پیتمن،[3]1931 ).  Pittman بیشتر توانست نشان بدهد که شش تیپ هموفیلوس آنفلوآنزا بوسیله سرولوژی اختصاصی کپسولشان از a-f قابل تیپ­بندی هستند. به طور عمده سویه تیپ (Hib) b باعث حملات اصلی بیماری از جمله: مننژیت و سپتی­سمیا و به دنبال آن اپی­گلوتیت، سلولیت، آرتریت­سپتیک، پنومونی می­شوند(آلکساندر، [4]1965). سویه بدون کپسول (غیر قابل تیپ­بندی) منجر به: اوتیت مدیا، سینوسیت و عفونت حاد دستگاه تنفسی تحتانی می­شود.بیشترین احتمال آلودگی به بیماری مرتبط با

 هموفیلوس آنفلوآنزا، کودکان بین سنین 10 تا 16 ماه هستند و اخیراً به عامل اصلی میلیونها مرگ در کشورهای در حال توسعه تبدیل شده­است. در طی این زمان، کودکان به طور کامل بوسیله سیستم محافظتی آنتی­بادی محافظت نمی­شوند و همچنین در سرمشان آنتی­بادی­های توسعه یافته وجود ندارد (فاترگیل و همکاران،[5]1933) جلب توجه بیماری­زایی عفونت هموفیلوس آنفلوآنزا با ورود شیمی درمانی توسط مواد آنتی­میکروبیال کاهش پیدا کرد. با این وجود مرگ و میر ناشی از مننژیت که بوسیله هموفیلوس آنفلوآنزا در آمریکای شمالی در سال 1930 ایجاد شد تقریباً در 100% از موارد مبتلا بود(تیلر وهمکاران،1990[6]). با ظهور آنتی­بیوتیک­ها مرگ و میر در اواسط سال 1960 به 10-5% کاهش پیدا کرد(هاگرتی وهمکاران،1964[7]- ترک وهمکاران،1967[8]) به هر حال، در کمتر از 30% از افراد زنده­مانده نقص جدی همانند: اختلال در بینایی، شنوایی، حمله ناگهانی بیماری و زوال عقل دیده­ می شد.(اسپرولس وهمکاران،1969[9] ،کروک و همکاران،1949[10])در طی سال 1970، مقاومت آنتی­بیوتیکی سویه­های Hib منجر به تکثیر و گسترش آن­ها شد. در سال 1991 تخمین زده شد که 11% از سویه­های خالص شده هموفیلوس آنفلولآنزا تیپ b نسبت به آمپی سیلین و همچنین بیشتر آنتی بیوتیکهای معمول که برای درمان آلودگی به این ارگانیسم استفاده می­شد، مقاومت دارند.(بوی وهمکاران،1991[11]). Jenner و همگارانش مقاومت فوق­العاده و غیرمنتظره سویه­های هموفیلوس آنفلوآنزا را به کلرومنفنیکل در سال 1990 گزارش کردند. (جنر و همکاران،1990[12]) بیماری­زایی هموفیلوس آنفلوآنزا فقط تنها موضوع اصلی در مورد این باکتری نبود، بلکه موضوع ژنتیک بنیادی و تحقیقات مولکولی نیز مطرح بود. در اوایل 1950، هموفیلوس آنفلوآنزا به عنوان دومین نمونه بعد از پنوموکوکوس به عنوان یک ارگانیسم قابل ترنسفورم شدن شناسایی شد. سپس در اواخر 1960، Hamilton smith روی نوترکیبی همولوکوس در هموفیلوس آنفلوآنزا تحقیق کرد، که این تحقیقات به طور مستقیم منجر به کشف تیپ II آنزیم­های اندونوکلئازی محدود کننده شد، که این آنزیم در تکنولوژی DNA نوترکیب بسیار مورد استفاده قرار گرفت. تحقیقات مولکولی و ایمونولوژیکی برروی کپسول پلی­ساکاریدی فوکوس پیدا کرد که بعدها منجر به توسعه و تجارت و انتشار اولین واکسنهای پلی­ساکاریدی- کونژوگه در سال 1989 شد. در سال 1995 هموفیلوس آنفلوآنزا اولین باکتری آزادزی بود که ژنومش به طور کامل سکانس­بندی شد(فلیچمن،1995[13]). این کار بزرگ بسیار قابل توجه بود و باعث شد که سکانس­بندی ژنوم بسیاری دیگر از باکتریها آغاز شود و استفاده از ژنوم و بیوانفوزماتیک در تحقیقات میکروبیولوژی شروع شود .