کشور ما ایران، دارای فرهنگ بسیار متنوع و تاریخ کهنی است و یکی از غنی‌ترین کشور‌های جهان از حیث ساخت فضاهای انسانی در بیشترین دوره‌های تاریخی تمدن و فرهنگ بشر و حتی ما قبل تاریخ است. با برقراری رابطه بین فرهنگ و معماری و شهرسازی، علاوه بر اینکه این آثار گرانبها را ارج مینهیم میتوانیم همانند گذشته، آثار درخشانی را به جامعه‌ی بشری عرضه داریم.

از جمله‌ی فضاهای انسانی که محل تعامل اجتماعی و فرهنگی نیز می‌باشد، بافت‌ها و معابر با ارزش تاریخی است که ذهن شهروندان را انباشته از خاطرات جمعی و ذهنیت‌های مشترک راجع به نوع و چگونگی حیات مدنی می‌گردانند. شبکه در هم تنیده این بافت‌ها و معابر که نتیجه سالها تلاش شهروندان برای تداوم حیات شهری است، مملو از خاطرات، دلمشغولی ها، نیازها و مسائل شهروندان بوده و گویای نوع زندگی، طرز فکر، سطح اقتصادی، نوع روابط اجتماعی و سایر اشتراکات ذهنی و عینی شهروندان در مقیاس شهر می‌باشد. از دید عملکردگرایان، معابر فضایی ارتباطی است که جهت دهنده، تقسیم کننده و تقویت کننده ساختار شهر است. آنان که به ادارک محیط اهمیت می‌دهند راه‌ها را مهمترین عامل سازمان یافته در نقشه پرداری ذهنی انسان می‌دانند (lynch 1960). جامعه شناسان شهری حیات و مدنیت یک شهر را در ارتباط با فضاهای باز آن دانسته، جین جیکوبز (1961) در این ارتباط می‌گوید: فکر کردن به شهر یعنی به تصور در آوردن خیابان‌های معابر با برقرای مناسب تبادلات و ارتباطات کالبدی، فضایی و اجتماعی شهر می‌تواند در حیات و سرزندگی فضاهای شهری بیشترین نقش را داشته باشد.

خیابان‌ها بیش از آنکه سازنده ساختار کالبدی شهر باشند، بیانگر ساختار اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعه می‌باشند. به همین خاطر نه می‌توان با دیدگاهی شهودی- هنری به تغییر و تزیین خیابان‌های موجود شهری پرداخت و با تصمیماتی خود محورانه حافظه جمعی را از چهره خیابان زدود و نه می‌توان به بهانه حل مسئله ترافیک سواره، مقام آنرا در حد یک “شریان عبوری” تنزل داد. امروزه نقش معابر به عنوان مکانی برای تعاملات اجتماعی، دیداری، برخوردها و صحنه حضور شهروندان شدیداً تضعیف شده است (پاکزاد، 1383، صص 134-133).

نظر به اینکه در شهرستان آمل بافت با ارزش دوره‌ی صفوی توسط خیابان‌هایی که در دوران پهلوی احداث شده‌اند، برش خورده، معابر و خیابان به عنوان مسیری باارزش تاریخی و شایسته برای معاصرسازی و بازپیرایی به حساب می‌آیند. ازین رو در این مجال سعی بر آن است که با بررسی بافت و معبر با ارزش تاریخی در شهرستان آمل به عنوان محملی برای تبادل فرهنگ و معماری، به نوبه‌ی خود، گام کوچکی برای بهبود وضعیت موجود بردارم.

1-2 اهمیت و ضرورت پرداختن به موضوع

تا کنون با دید فنی و سواره مداری تحقیقات فراوانی در خصوص ترافیک سواره و مقاوم‌سازی ساختمان‌های بافت‌فرسوده محدوده طراحی انجام گرفته، مرمت بناهای با اهمیت بازار و حواشی آن آغاز شده، اما هیچ‌گاه به صورت جامع با تکیه بر پیاده‌مداری و رفتارشناسی انسانی، مطالعه و طراحی آن صورت نپذیرفته و به مجموعه بافت و ساختار آن به عنوان یک موجود زنده که نقاط و نشانه‌ها و مکان خاطرات گوناگون دربردارد، نگاه نشده است. در این پروژه با تاکید بر مراکز محلی منطبق بر الگوهای بومی و مکان‌خاطرات و حفظ نشان‌های بافتار موجود، به برنامه ریزی و طراحی و بهسازی آن پرداخته می‌شود. این پروژه به عنوان یک نمونه و الگوی نوین می‌تواند در طرح‌های احیای بافت فرسوده مورد استفاده اجرایی واقع گردد و در سیاست‌گذاری نمونه‌های مشابه نیز راه‌گشا باشد.

همچنین می‌توان با خلق فضا و بازپیرایی بافت ارزشمند تاریخی، جهت ایجاد و بازآفرینی حوزه‌ی عمومی و جلب عموم مردم در جهت تعامل اجتماعی کوشید و با رهایی بخشیدن شهروند متمدن از فضاهای مجازی، انسان امروز را بیش از پیش به تعاملات و برخوردهای اجتماعی در فضاهای عمومی ترغیب کرد.

1-3 پرسش‌های پژوهش

1 -تعریف فضای عمومی؟

2 – اهمیت خیابان به عنوان فضای عمومی چیست؟

3- تعریف بافت باارزش تاریخی؟

4-تعریف بافت فرسوده؟

5- پیشینه مفهوم خیابان چیست؟

6 –خیابان چیست؟

7 –اصول كلی طراحی و بهسازی محیطی بافت‌های باارزش تاریخی؟

8 – خیابان شهری انسان گرای پیاده مدار چیست؟

9- جایگاه معماری به عنوان ایجادکننده‌ی محیطی برای تعامل انسانی (در مقابل فضاهای مجازی) کجاست؟

10 –تاثیر منفی تکنولوژی در برخورد و تعاملات انسانی؟

11- چگونه می‌توان انسان ایرانی را در محیطی با ارزش تاریخی به تعامل انسانی با همنوع خود واداشت (در مقابل جذابیت‌های محیط مجازی) ؟

12–اصول كلی طراحی و بهسازی محیطی خیابان‌های شهری؟

13- تجارب کشورهای دیگر در خصوص معیارهای طراحی خیابان شهری؟