و مروری بر مطالب گذشته

1-1 زیست­ فناوری

زیست­فناوری یکی از محورهای اساسی توسعه در بسیاری از کشورها قلمداد شده و در تنظیم راهکارها و برنامه­ریزی­های ملی توجه جدی به آن معطوف شده­است. این دسته از کشورها در حوزه­های مختلف مانند کشاورزی، داروسازی، محیط زیست و حوزه­های بسیار جدید مانند تراشه­های زیستی[1] و سوخت­های زیستی[2]، بهره فراوانی از زیست­فناوری کسب کرده­اند (Report,2011, Nikaido., 2003).

حفاظت محیط­زیست و در نظرگرفتن آن به عنوان یک جزء از سرمایه ملی کشورها و لزوم حفظ آن با به‌کارگیری زیست‌فناوری یکی از حوزه­های مهم پیشرفت بشری در نیمه دوم قرن بیستم میباشد. امروزه در برخی از معادن دنیا، استخراج و بازیافت کانی­های پرارزشی مانند طلا، نقره، مس و اورانیوم به کمک ریزسازواره­ها و با روش­های فروشویی زیستی[3] صورت می­گیرد (Sasson, 2005, Grommen and Verstraete, 2002). تولید پلاستیک­های قابل تجزیه[4] (Sasson, 2005)، تولید انرژی­های تجدید پذیر با استفاده از توده­های زیستی[5] (Chakrabarti, 2009)، طراحی و تولید ساختارهای نانومتری[6]  جدید مثل ترانزیستورها[7] و تراشه­های زیستی، پلیمرهای پروتئینی، افزایش بازیافت و سولفورزدایی نفت خام و پاکسازی آلودگی­های زیست محیطی، حذف مؤثر آلاینده‌های محیطی خطرناک و استفاده از فنون نگهداری ذخایر ژنتیکی از جمله کاربردهای زیست‌فناوری در زمینه محیط زیست و صنعت است (Kotrba et al., 1999a EuropaBio, 2003 ,).

در چند دهه اخیر با ابداع روش­های نوین در زیست­فناوری بخصوص ورود بیوانفورماتیک به عرصه مهندسی پروتیئن تغییرات چشمگیری در راهبردهای حذف زیستی برای افزایش حذف آلاینده­ها بوجود آمده­است. دراین تحقیق سعی شده است توانایی­ها و امکانات موجود در این دانش به عنوان ابزاری جهت بهبود و ارتقا روش­های پیشین حذف فلزات سنگین مورد بررسی و استفاده قرار­گیرد.