نانوتكنولوژی محدوده ای از تكنولوژی است كه در این محدوده انسان می تواند انواع تركیبات، آلیاژها، وسایل و ابزارها و بطوركلی، سیستم ها و سازه های گوناگون را در مقیاس اتمی و مولكولی و در ابعاد نانومتری (یك میلیاردم متر) طراحی كرده و به مرحله ساخت برساند. روش ساخت در اكثر موارد، به صورت جابجا نمودن اتم ها و مولكول ها و قرار دادن آنها در موقعیت های مناسب می باشد [1].

1-2) تاریخچه ی نانوتكنولوژی

استفاده از نانوتكنولوژی توسط انسان بر خلاف تصور عمومی دارای سابقه طولانی است. در این رابطه شواهدی مبنی بر نانوساختاری بودن

 رنگ آبی به كــاربرده شده توسط قوم مایا وجود دارد. پس از آن رومی ها از این مواد در ساخت جام هایی با رنگ های زنده استفاده كردند. به این صورت كه آن ها از ذرات طلا برای رنگ آمیزی این جام ها بهره گرفتند. نمونه ای از این جام ها كه برای اولین بار كشف شد جام لیكورگوس می باشد كه متعلق به قرن چهارم قبل از میلاد بوده و دارای ذرات نانومتری طلا و نقره است كه در هنگام قرار گرفتن در نورهای مختلف رنگ های گوناگون را از خود نشان می دهد.

با این وجود داستان علمی نانوتكنولوژی چیز دیگری است. یكی از اولین گزارش های علمی در این رابطه، گزارش ساخت كلوئید ذرات طلا در سال 1857 توسط مایكل فارادی می باشد. بعدها از كربن سیاه به عنوان یك ماده افزودنی برای رنگ كردن و استحكام بخشیدن به لاستیك استفاده شد. استفاده از كاتالیزورهای با ساختار نانومتری از 70 سال پیش آغاز شد [1].

در سال 1991 دانشمندی ژاپنی به نام سومیو ایجیما[1] به طور اتفاقی، ساختاری از كربن را كشف و تولید كرد. كه با توجه به شكل آن، محصول مربوطه را نانولوله كربنی نامید. در یك نانولوله كربنی، اتم های كربن در ساختاری استوانه ای آرایش یافته اند. آرایش اتم های كربن در دیواره این ساختار استوانه ای، مشابه آرایش اتم های كربن در صفحه گرافیت است. وقتی یك لایه گرافیت پیچیده شود، نانولوله كربنی تشكیل می شود. در واقع نانولوله كربنی، گرافیتی است كه در مقیاس نانو و به شكل لوله درآمده است [2].