این امر مسلمی است که پژوهش های کاربردی، مساله مدار هستند. بدین معنی که تمام فرآیند پژوهش، از اولین گام های مشاهده تا آخرین مراحل استنتاج، می باید حول یک یا چند مساله یا مشکل دور بزند. بنابر این، روشن کردن مشکل یا مساله در یک تحقیق علمی و کاربردی، یکی از ضروری ترین و اولین گام های پژوهش است. اگر مساله خوب روشن یا تبیین نشود، تمام مراحل بعدی فرایند تحقیق از قبیل: جمع آوری اطلاعات و استنتاجات یا نتیجه گیری، دچار مشکلات و نواقصی خواهد شد که ناشی از خود آن مراحل نیست، بلکه ناشی از روشن نبودن و بیان نادرست مساله است. بنابر این شاید اغراق نباشد که بعضی از محققان معتقدند که خوب و درست روشن کردن مساله، معادل نیمی از فعالیت های پژوهشی است.

نگاه به كارآفرینی در چارچوب ساختارهای احاطه شده اجتماعی راه را برای یك چشم انداز وسیعی در مورد كارآفرینی هموار می سازد،‌ به

 طوری كه توجه را به سمت نكات مبهم و كم تر پرداخته شده یعنی جنبه اجتماعی پدیده اقتصادی-اجتماعی  همچون كارآفرینی سازمانی جلب می كند. اخیراً سرمایه اجتماعی باعث ایجاد تئوری هایی شده است كه پایه ای برای سایر مطالعات مدیریت می باشد. این سرمایه از مفاهیم نوینی است كه نقشی بسیار مهمتر از سرمایه فیزیكی و انسانی در سازمان ها و جوامع ایفاء می كند و امروزه در جامعه شناسی و اقتصاد و بتازگی در مدیریت و سازمان به صورت گسترده ای مورد  استفاده قرار گرفته  كه به پیوند ها و ارتباطات میان اعضای یك شبكه به عنوان منابع با ارزش اشاره دارد و با خلق هنجاها و اعتماد متقابل موجب اهداف اعضاء می شود. در غیاب سرمایه اجتماعی سایر سرمایه ها اثربخشی خود را از دست داده و پیمودن راه های توسعه و تكامل فرهنگی و اقتصادی ناهموار و دشوار می گردد (قلی پور و  دیگران،‌ 1378).

در حالی كه فعالیت های كارآفرینی نتیجه ساز و كارها و  تعاملات اجتماعی می باشند در موضوع كارآفرینی بیش تر تحقیقات صرفاً‌ به وی‍‍ژگی های شخصیتی و ساختاری و موقعیت محیط پرداخته و سرمایه اجتماعی به عنوان مهم ترین عامل مورد توجه قرار نگرفته است (الوهی،‌2004).