مشاركت یك فرآیند است كه از راه آن مردمان به دگرگونی دست می‌یابند و دگرگونی خود را پدید می‌آورند و جزئی از دگرگونی بی شمار می‌آیند و با دگرگونی «بودنهای»‌محدود خود را به «شدنهای» نامحدود تبدیل می‌كنند. با توجه به پذیرش این اصل، مشاركت دارای پیامدهای افزایشی و كاهشی در زمینه‌های مثبت و منفی كار مانند بالا رفتن كیفیت زندگی كاری، آسان شدن پذیرش دگرگونی و تازه‌گردانی، افزایش روحیه و وفاداری سازمانی و … كاهش تعارض، دشمنی و رقابت كوبنده و ناسالم، كاهش میزان سرپرستی و نظارت و… بوده و همچنین دارای خاصیت تاثیر‌گذاری بر جنبه‌های معنوی و روانی و بالندگی و رشد شخصیت انسان نیز می‌باشد (طوسی، 1378، ص 19).

با توجه به الزام دستگاههای اجرایی (مصوب شورای عالی اداری) به طراحی و استقرار برنامه‌های مختلف مشاركت، سازمانها موظف هستند در ظرف زمانی تعیین شده به این مهم بپردازند (رهنورد، 1378، ص 76)، اما سازمانها با این مساله / مشكل مواجه هستند كه تا چه حد می‌توانند در شرایط فعلی به پیامدهای مشاركت منجمله افزایش تعهد كاركنان به سازمان دست یابند. به عبارتی دیگر،‌ شناخت جنبه‌های مختلف مشاركت و تعهد سازمانی موضوعی است كه مستلزم بررسی علمی و موشكافی دقیق می‌باشد. این پژوهش سعی دارد ارتباط بین مشاركت در ‌تصمیم‌گیری و تعهد سازمانی را مورد بررسی قرار دهد.ابعادی از موضوع كه در این پژوهش مورد بررسی قرار می‌گیرد در متغیر مشاركت، مشاركت اجتماعی، فردی و اقتصادی / استراتژیك است و در متغیر تعهد سازمانی، تعهد به قوانین و مقررات‌، ماندگاری در سازمان، تلاش مضاعف و حرفه‌ای كار كردن می‌باشد. به طور مشخص در این پژوهش تلاش می‌شود تأثیر متغیرهای میانجی مثل زعم كاركنان نسبت به نگرش مثبت سرپرستانشان، قابلیت‌های خودشان، وجود فرصت برای پیشرفت شغلی و رضایت از فرایندهای ارتباطی در سازمان در نقش مشاركت كاركنان روی تعهد سازمانی مورد بررسی قرار گیرد. با توجه به پایین بودن تعهد سازمانی كاركنان، تحقیق به دنبال این است كه تعیین كند تا چه حد برنامه‌های مشاركتی می‌تواند به افزایش تعهد كاركنان كمك كند.