در دو دهه گذشته، برخی از روش‌های پلیمریزاسیون که تطبیق‌پذیری روش رادیکال آزاد را با کنترل پلیمریزاسیون آنیونی ترکیب کرده‌اند، ابداع شده‌اند. این روش‌ها به‌عنوان پلیمریزاسیون رادیکال آزاد کنترل‌شده/”زنده”[1] شناخته شده‌اند و بر دو اصل اختتام برگشت‌پذیر و انتقال برگشت‌پذیر استواراند. پلیمریزاسیون با واسطه نیتروکسید [1-3] و پلیمریزاسیون رادیکالی با انتقال اتم [4] مثال‌هایی از اختتام برگشت‌پذیر هستند در حالی که روش پلیمریزاسیون انتقال زنجیر افزایشی- جدایشی برگشت‌پذیر [5-6] نمونه‌ای از انتقال برگشت‌پذیر

 است. در اختتام برگشت‌پذیر، انتهای زنجیر پلیمر با یک ترکیب شیمیایی که می‌تواند به صورت برگشت‌پذیری متحمل تجزیه شیمیایی گردد، پوشیده می‌شود. در روش NMP، این ترکیب یک گروه نیتروکسید است، درحالی که در ATRP، یک هالید به گونه‌ای برگشت‌پذیر به یک کمپلکس فلز واسطه انتقال می‌یابد. در فرآیندهای بر پایه انتقال برگشت‌پذیر، تعویض سریع رادیکال‌های در حال رشد از طریق عامل انتقال وجود دارد. در فرآیند RAFT ترکیبات تیوکربونیل‌تیو مسئول این تعویض هستند و این تعویض از طریق ایجاد یک رادیکال واسطه انجام می‌شود.

از میان سه روش موجود، فرآیند RAFT قویترین روش برای برای بهبود خواص است. این روش به وجود ناخالصی در سامانه زیاد حساس نیست و با دامنه وسیعی از مونومرها و شرایط واکنشی سازگار است [5-10]. به علاوه، فرآیند RAFT قادر است پلیمریزاسیون را در محیط‌های پراکنده آبی کنترل کند
[11-14]، در حالی که NMP و ATRP تا حدودی برای این هدف مناسب نیستند. در هر دو این موارد، شرکت‌کردن نیتروکسید یا کمپلکس فلز واسطه بین فاز آبی و آلی دلیل این امر است که شدیداً بر پلیمریزاسیون اثر می‌گذارد [15-17]. علاوه بر این، ناپایداری لاتکس و جدایی فازی برای سامانه‌های امولسیونی ATRP گزارش شده است [18].