. 55

روش تولید کاتالیست های سرامیکی.. 57

2-1- روش شکل دادن. 58

2-1-1- یکپارچه های با سطح ویژه کم (جهت کاتالیست های نوع I و II جدول 1 ) 58

2-1-2- یکپارچه ها با سطح ویژه زیاد (جهت کاتالیست های نوع IVجدول 1) 60

2-1-3- یکپارچه مخلوط(جهت کاتالیست های نوع III جدول 1) 61

2-21 پوشش و پوشش دهی.. 61

2-3- کاتالیست های سه کاره (TWC) 63

2-3-1 روش کارTWC. 63

2-3-2- روش های پوشش دهی . 65

2-3-3- پوشش های دوغابی.. 65

2-3-3-1- ساخن درجا پوشش روی یکپارچه. 66

یکپارچه های فلزی.. 67

3-1- پایه های فلزی و پوشش های آنها 67

خواص مربوط به فرآیند تولید: فابلیت ورقه شدن و جوش پذیری.. 67

نتیجه گیری.. 70

منابع. 71

تاریخچه نانوکاتالیست ها

نانوذرات طلای قابل حل، از حدود دو هزار سال پیش پدیدار شدند و به عنوان پیگمان ها در مصارف درمانی و تزیینی بکار می رفتند و از لحاظ مصرف خود ماده، در ساخت لاستیک شیشه ای (rubby glass) و برای رنگ آمیزی سرامیک ها از زمان های قدیم شناخته شده بودند.  نانو ذرات سنتز شده ی مدرن اغلب از روش 150 سال پیش فارادی الهام گرفته شده اند، کسی که تشکیل محلول های قرمز نانوذرات طلا را با استفاده از کاهش  (tetrachloro aurak)  با استفاده از  فسفروس به عنوان عامل کاهنده اثبات کرد. این روش دوباره در سال 1994 توسط گروه schiffrin به طور وسیع تر بکار گرفته شد.

روش اولیه ی مرسوم دیگر  در سنتز نانوذرات استفاده از تجزیه ی حرارتی مواد فلزی مثل کربونیل های فلزی(Fe,Co,Ni,Ru,Rh,Ir) در حضور پلیمرهای پایدار کننده است. این متد تنها روش برای اهداف کاتالیستی نبود، چراکه در سال های 1996 Hess, Parker, Thomas نیز از خواص فرومغناطیس و استفاده از تجزیه ی حرارتی دی کبالتو کربونیل به عنوان یک روش چند کاره گزارش کردند.  کمپلکس های فلزی صفر ظرفیتی دیگری همچون   و   (N=Pd,Pt)در سال 1970 توسط Takahashi  گزارش شده بودند و سپس در سال 1992 گروه Gallezot  نانوذرات کاتالیستی را تولید کرد که با  H2یا Co  واکنش می دهند. تکنیک تبخیر فلز (metal vapor) برای تولید نانو ذرات فلزی به طور تئوری و نه عملی یکی  از  روش های ایده آلی بود که در سال 1927 توسط Schalinkhoff, Roginski منتشر شد و بعداً با کار گروه Ozin, Timms, Green به روشی مرسوم تبدیل شد. وسایل سنتز فیزیکی همچون الکتروشیمی، با کارهای Reetz ارتقا یافت و در سال های 1980 برای سنتز نانوذرات فلزهای واسطه که برای کاتالیز استفاده می شوند گسترش یافت. با توجه به این که کاتالیز نانو ذرات مستقیماً با سطح آنها در رابطه است، Oswald در سال 1907 تمرکز خود را بر روی افزایش سطح نانو ذرات معطوف کرد. گام مؤثر اولیه در زمینه ی سنتز و کاتالیز با نانو ذرات فلزهای واسطه در کتابی به نام کلوییدها و خوشه ها توسط John Bradly ، برداشته شد.

مطالعات کاتالیستی با استفاده از کاتالیست های نانو ذرات فلزهای واسطه در نیمه ی دوم قرن بیستم با یک سری واکنش های کوچک اما مهم مثل hudrogenation و hydrosilylation و hydration  سوبستراهای آلی اشباع و واکنش های اکسایش-کاهش شامل  photospliting و photocatalytic hydrogenation  مرسوم شد. بنابراین قدم های مؤثری در کاربرد کاتالیستی نانو ذرات گزارش شد همچون: کاهش نیترو بنزن در سال 1940 توسط Nord ، انتقال اتمH بین بنزن و سیکلوهگزان و انتقال اتم O   بین کربن مونوکسید و کربن دی اکسید با استفاده از نانو ذرات طلا توسط Parravano در سال 1970.مطالعات معروف  Haruta بر روی کاتالیز واکنش اکسیداسیون کربن مونوکسید بوسیله ی اکسیژن با نانو ذرات طلا در دماهای پایین یک تلاش واقعی بود که در نتیجه ی فهم این مطلب بود که نانو ذرات طلای ریز و ساپورت شده با اکسید ، فعال و با سایز نانو هستند.