فرسودگی شغلی[1] از جمله خطرات شغلی است که تاثیر منفی بر کارکنان، سازمانها دارد(دیک[2]،1979؛ به نقل از پاکی، 1380). فرسودگی شغلی واکنشی ممتد به محرکهای تنش زای مزمن عاطفی و بین فردی در کار می باشد که به کمک سه بعد خستگی عاطفی[3] مسخ شخصیت[4] و فقدان موفقیت فردی[5] توصیف می شود(مسلش[6]،2003). فرسودگی شغلی فشار مزمنی را ایجاد می کند که ناشی ازناهماهنگی یا عدم تجانس میان کارگر و شغل می شود. این عارضه امروزه درصد قابل توجهی از کارمندان و کارکنان را در سازمانها رنج می دهد و به علت کاهش توان کاری آنها این عارضه حتی زندگی خارج از محیط کار و زندگی خانوادگی را نیز با اختلال مواجه می سازد. کاهش کارایی،نارضایتی شغلی،کاهش سلامت عمومی وپایین آمدن سطح مقاومت و تحمل از جمله پیامدهای فرسودگی شغلی است(نریمانی و عباسی،1388). تاب آوری[7] به عنوان مقاومت موفقیت آمیز فرد در برابر موقعیت های تهدید آمیز و چالش بر انگیزتعریف می شود(گرمزی[8]، 1991 به نقل از دوستدار طوسی،1393).

تاب آوری نه فقط افزایش قدرت تحمل و سازگاری فرد در برخورد با مشکل است، بلکه مهم تر ازآن حفظ سلامت روانی و ارتقاء آن است.

 تاب آوری به افراد توانایی می بخشد تا با مشکلات و نا ملایمات زندگی و شغلی روبرو شوند بدون اینکه دچار آسیب شوند و حتی این موقعیت ها را فرصتی برای ارتقاء و رشد شخصیت خود مورد استفاده قرار دهند(هاشمی و جوکار،1390). کشتکاران(1388) مفهوم تاب آوری را به معنای کنترل یا اقدام بر عوامل فشارزا قبل از اینکه به فرد آسیب برساند، بکار می برد(کشتکاران،1388؛ به نقل از امینی،1392). شوخ طبعی[9] فعالیتی جهان شمول و به طور کلی مثبت است که افراد متعلق به بافتهای اجتماعی وفرهنگی متفاوت در سراسر جهان آن را تجربه میکنند(زاهدبابلان،1390). شوخ طبعی راهبرد مقابله ای در برابر تنیدگی است که به عنوان مکانیزمی علیه اضطراب و افسردگی در نظر گرفته می شود. شوخ طبعی به عنوان راهی برای مواجهه شدن با مشکلات زندگی مطرح است. یک مهارت بقا برای فاصله گرفتن از یک مشکل است(بهادری خسروشاهی،1390).